II grupa FCI, sekcja 1.1, nr wzorca 182
Sznaucery pochodzą ze znanych z hodowli owiec i bydła obszarów Bawarii i Witembergii na południu Niemiec, gdzie można natrafić na wzmianki o średnim sznaucerowatym psie już w XVI w. Dawniej dotrzymując kroku koniom, towarzyszył dyliżansom w długich trasach, potrafił także zwalczać gryzonie w miastach.
Okrywa włosowa jest szorstka, twarda i gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Umaszczenie jakie występuje to pieprz i sól oraz czarne. Wyraźne jasne znaczenia na głowie, piersi i kończynach są niepożądane.
Zdecydowany temperament, nie wykluczający zimnej krwi i ostrożności, upodobanie do zabaw. Jest przywiązany do swego pana i akceptuje dzieci, jak najbardziej nadaje się na psa rodzinnego. Potrzebuje sporo ruchu, w innym wypadku może mieć skłonności do niszczenia w domu[5]. Jest szczekliwy, ale czujny. Inteligentny i uważny, łatwo się uczy. Jest wytrzymały i odporny na wahania temperatury oraz choroby.
Wszystkie odmiany sznaucerów cechują silna osobowość, niespożyta energia, inteligencja i wierność. Uważa się, że średniaki mają większy temperament od olbrzymów, ale są za to mniej pobudliwe niż miniatury.
Sznaucer średni to doskonały pies rodzinny, łatwy w kontakcie i mocno przywiązany do właściciela. Źle znosi samotność i wymaga bliskości człowieka. Najlepiej czuje się w domu z ogrodem, ale nie można go izolować w kojcu. Przystosuje się do życia w mieszkaniu, jeśli tylko zapewni mu się regularny ruch i jakieś zajęcie – znudzony może nabrać niszczycielskich skłonności.
Sznaucery to dobrzy stróże. Z natury czujne i odważne, zareagują na każdą podejrzaną sytuację czy szmer za drzwiami. Choć są nieufne wobec obcych, nie zachowują się agresywnie i odstraszają ich jedynie głośnym szczekaniem.
Kolekcja powstała przy współpracy z Panią Anną Chochman.
