Terrier Szkocki - Scottish Terrier

Grupa III FCI, sekcja 2, nr wzorca 73

Terier szkocki bardzo przywiązuje się do swojego pana, jest lojalny i wierny. Raczej nie nadaje się na towarzysza małych dzieci, ale dobrze dogaduje się ze starszymi pociechami. Jest przyjaźnie nastawiony do ludzi, choć bywa nieufny wobec nieznajomych. Czujność i dobrze rozwinięty zmysł obserwacji czynią z niego niezłego, mało hałaśliwego stróża. Potrafi przystosować się do każdych warunków, choć jak wszystkie czworonogi nie przepada za częstymi zmianami.

Jego stosunki z pobratymcami z reguły układają się poprawnie, dopóki nie zostanie przez któregoś zaatakowany. Nie zawaha się wtedy użyć zębów nawet wobec znacznie większego od siebie przeciwnika. W stosunku do zwierząt, z którymi mieszka, jest tolerancyjny. Zaakceptuje kota, królika czy fretkę, jeśli pokażemy mu, że są one nowymi członkami rodziny. Na spacerach jednak chętnie pogoni za kotem albo wiewiórką, dlatego w ruchliwych miejscach lepiej go nie spuszczać ze smyczy.

Terier szkocki należy do grupy psów myśliwskich zwanych norowcami. Prawdopodobnie większość z nich pochodzi od dobrze znanego w dawnej Anglii pinczera wiejskiego o krótkim lub szorstkim włosie. Nazwa terier wywodzi się zapewne od łacińskiego „terra" – ziemia i określa sposób pracy tych czworonogów, które wykorzystywano głównie do polowania na zwierzynę w norach.
Pochodzenie szkota nie jest do końca wyjaśnione. Wiadomo, że krótkonożne psy w typie teriera, o zróżnicowanej maści i szacie, były znane w Szkocji już w XV i XVI w. Trzymali je głównie myśliwi, dla których bardziej od wyglądu liczyły się cechy użytkowe – psy musiały być odporne, wytrzymałe, zajadłe i niewielkie, aby zmieściły się nawet w małej norze. Stały się one protoplastami nie tylko teriera szkockiego, ale także jego kuzynów – cairn terriera, west highland white terriera, skye terriera i dandie dinmont terriera.

Kolekcja powstała dzięki współpracy z Panią Aleksandra Harnasz.