Grupa VI (psy gończe i rasy pokrewne)
Sekcja 1.2 (średnie psy gończe podlegające próbom pracy)
Gończe polskie, podobnie jak większość europejskich psów gończych, są potomkami znanych w średniowieczu psów św. Huberta. Do Polski sprowadzono je z zachodu Europy, głównie z Francji i Włoch. Polowania z psami gończymi na terenie Polski były popularne już w XIV wieku.
W XIX-wiecznej Polsce funkcjonowały dwie rasy psów: ogar i gończy. W tamtym czasie gończy od ogara różnił się nieznacznie. Ignacy Bobiatyński, autor Nauki łowiectwa w dwóch tomach (1823–1825), poświęca sporo miejsca gończym polskim, ubolewając nad zmniejszeniem ich popularności. Dokładne opisy rasy zamieszczali też autorzy rosyjscy, którzy cenili te psy za przydatność podczas łowów.
Na Podkarpaciu polował z nimi od najmłodszych lat, jak jego przodkowie, Józef Pawłusiewicz (1903–1979). Ten ceniony polski kynolog dążył w latach 50. do upowszechnienia rasy. Było to możliwe dzięki zachowaniu przez gończe wyrównanego typu oraz doskonałych walorów łowieckich: węchu, odwagi, szybkości i wytrwałości. Równolegle nad przywróceniem rasy pracował Piotr Kartawik (zm. 1969), który hodował psy przywiezione z Wileńszczyzny, nieco cięższe niż te z Podkarpacia. Oba typy psów – Pawłusiewicza i Kartawika – zostały zarejestrowane w Związku Kynologicznym w Polsce jako hodowla eksperymentalna w rasie ogar polski.
Bardzo dziękujemy Pani Kamili Reniewicz za współprace przy tworzeniu kolekcji "Kozłowska Gończa Wataha "FCI Gończy Polski i Ogar Polski
