Owczarek australijski (typ amerykański) – grupa I FCI, sekcja 1, nr wzorca 342
Jest to aktywny, inteligentny pies o pogodnym usposobieniu. Mimo swojej ogromnej chęci do współpracy z człowiekiem nie jest polecany jako rasa dla początkującego psiarza. Nieodpowiednio prowadzony aussie może stwarzać masę kłopotów zarówno w domu, jak i na spacerach.
Wśród owczarków australijskich wyróżnić można dwie linie – użytkową i wystawową. Użytkowe psy odznaczają się silnym instynktem pasienia i stróżowania, nie są za to tak eleganckie z wyglądu – ich zadaniem jest przede wszystkim praca przy zwierzętach gospodarskich. Wystawowe psiaki charakteryzuje bujne, lśniące futro i bardziej masywna budowa. Jednak nawet one nie zatraciły swoich pierwotnych instynktów i ogromnych pokładów energii. Dlatego nawet owczarek australijski pochodzący z linii wystawowej nie nadaje się na kanapowca.
Nazwa „australian shepherd” pojawiła się na przełomie XIX i XX wieku, gdy do Stanów Zjednoczonych zaczęto sprowadzać z Australii stada merynosów. Owcom towarzyszyli baskijscy pasterze i ich psy. Popularność owczarków australijskich rosła po II wojnie światowej wraz z modą na westernowy styl jazdy konnej. Amerykanie poznali je za sprawą pokazów rodeo i programów telewizyjnych.
Dla promocji rasy najbardziej przysłużył się Jay Sisler, utalentowany treser psów, który występował z nimi na pokazach rodeo w latach 50. i 60. XX wieku. Jego podopieczni (kilka owczarków australijskich i greyhound) potrafili między innymi balansować na cienkich deskach, skakać przez skakankę i wspinać się po drabinach. Wyhodowane przez niego Shorty i Stub wystąpiły w dwóch filmach Disneya: „Stub, the Best Cowdog in the West” (Stub, najlepszy pies do bydła na Zachodzie) oraz „Run, Appaloosa, Run” (Biegnij, Appaloosa, biegnij). Shorty jest przodkiem większości współczesnych „australijczyków”.
Kolekcja powstała przy współpracy z Panią Katarzyna Przybylską hodowla Nescaland.