Petit Bleu de Gascogne

Mały gończy gaskoński (petit bleu de gascogne) – grupa VI FCI, sekcja 1.2, nr wzorca 31
Pochodzenie: Francja


Małego gończego gaskońskiego cechuje fantastyczny węch, ogromna wytrzymałość i wytrwałość w podążaniu za najsłabszym nawet zapachem zwierzyny. Jest to rasa wszechstronna – może towarzyszyć myśliwemu używającemu broni palnej, pracować pojedynczo i w złai. Poluje nie tylko na zające, ale też na zwierzynę płową i dziki. Kiedy mały gończy gaskoński poczuje jej zapach, oznajmia o tym myśliwemu pięknym, melodyjnym graniem.
Przedstawiciel tej rasy nadal często pełni tradycyjną rolę psa myśliwskiego, ale trafia też do domów jako pies do towarzystwa. Ma dwa oblicza: na polowaniu jest wytrwały w podążaniu kilometrami za zwierzyną, a równocześnie jest niezwykle łagodnym i spokojnym domownikiem. Najmocniej przywiązuje się do jednej osoby, ale lubi całą rodzinę. To cierpliwy i tolerancyjny towarzysz dziecięcych zabaw.
Żyjący w XIV w. Gaston Phoebus, hrabia Foix, sprowadził do Gaskonii psy św. Huberta. Tutaj krzyżowano je z lokalnymi odmianami gończych, co doprowadziło do powstania dużego gończego gaskońskiego. To imponujący pies, zwany „królem gończych” ze względu na wspaniały węch, pasję łowiecką i melodyjny głos, ale rusza się dość wolno. Cieszył się on reputacją doskonałego łowcy wilków i dzików. Złaję tych psów trzymał król Henryk IV Burbon.

Myśliwi chcieli wyhodować psa do polowania na mniejszą zwierzynę i wysiłki te zakończyły się sukcesem. Petit bleu de gascogne jest lżejszy i szybszy od swego dużego kuzyna, a zachował wszystkie pożądane cechy. Psów tych jest mniej niż grand bleu, lecz w rodzimej Gaskonii ceni się je bardzo jako towarzyszy polowań na zające.

Bardzo dziękujemy Pani Marcie Rekść za współpracę.