Grupa IV FCI
Sekcja 1, nr wzorca 148
Choć jamnik długowłosy jest spokojniejszy i bardziej zrównoważony niż jego dwaj kuzyni (jamnik szorstkowłosy i krótkowłosy), ma jednak spory temperament i potrzebuje dużo ruchu.
Jamnik długowłosy jest przyjazny, łagodny i wesoły. Mocno się przywiązuje do właściciela i bywa o niego zazdrosny. Nie czuje się dobrze w samotności, nie powinien więc przez większość dnia pozostawać bez towarzystwa. Przedstawiciele tej rasy to świetni przyjaciele starszych dzieci. Zabawy z kilkuletnimi maluchami trzeba nadzorować, bo czworonogi te źle znoszą niedelikatne traktowanie.
Czujne i spostrzegawcze jamniki są niezłymi stróżami, ale ograniczają się jedynie do głośnego obszczekania czegoś podejrzanego. Na ogół są to psy ufne w stosunku do ludzi i nawet z nieznajomymi szybko się zaprzyjaźniają.
Jamniki doskonale funkcjonują w towarzystwie drugiego psa – najlepiej tej samej rasy, ale przyzwyczają się do każdego spokojnego czworonoga. Obcych pobratymców zwykle traktują przyjaźnie i nie wszczynają bójek, choć duże zwierzaki mogą wywoływać u nich niepokój. Dobrze układają się ich stosunki z innymi zwierzętami domowymi.
W 1895 r. podzielono jamniki ze względu na rodzaj sierści na krótkowłose, długowłose i szorstkowłose oraz ze względu na wagę na typ ciężki, średni i lekki. Obecnie używa się określeń: standardowy, miniaturowy i króliczy, a kryterium podziału stanowi obwód klatki piersiowej (pomiaru dokonuje uprawniony sędzia kynologiczny, gdy zwierzak ma więcej niż 15 miesięcy).
Jamnik długowłosy powstał w połowie XIX w. zapewne ze skrzyżowania odmiany krótkowłosej z angielskimi lub niemieckimi spanielami. Jego systematyczna hodowla rozpoczęła się w Niemczech przed I wojną światową. Za najlepszego psa w tamtych czasach uchodził Stropp v. Fuchsenstein, którego właścicielem był August Kessler. ( źródło Psy.pl)
Za współprace dziękujemy Pani Lence Frncovej hodowla Weinlinie FCI.